e ayırdım bu sefer. Annemle konuşmayalı uzun zaman olmuş, belli ki epey dolmuşuz ikimizde hayatın saçma sapan düzenine ve iyi kötü bir çok süprizlerine.Birbirini çok iyi anlayan iki arkadaş gibi her konudan konuşurken yapılan yanlışları, doğru hamlelerde ve daha nice konularda zaman zaman ayrı düşsek de genelde aynı fikirdeydik. Saatler süren konuşmamızın ardından. Bugün bir kez daha anladım ki ne olursa olsun arkamda çok önemli bir güç var. Ve çok fazla güven veren bir himayenin altında yaşıyorum.
Bu güzel duyguları hissederken veda vakti gelmişti ve arkamdan el sallayan varlık sebebime veda etmekte çok zorlandım bugün şuan yoldayım ve şimdiden özledim.
Bu arada ben bu deniz yolculuklarını sevemedim sevgili dostlarım, anlamsız ve sıkıcı geliyor nedense bana. Şuan akşamüstü güneşi denizden yansıyıp tüm ışıltısıyla yüzüme vuruyor olsa da ve bu cümle kulağa çok çekici geliyor bile olsa nedense bende pek bi heyecan uyandırdığını söyleyemem. Fakat ileri doğru baktığımda gördüğüm çizgi şeklindeki İstanbul için aynı şeyi söyleyemem tabiî ki. Gittikçe kalınlaşan bu büyülü çizgi artık yazıma noktayı koyup ona merhaba dememi bekliyor sanırım.
Öncelikle sevgili varlık sebebimi, Şehr-i Destan İstanbul’u ve hepinizi
sevgiyle selamlıyorum….
